Amazonewoud met een gouden randje

Acht dagen waren we in de jungle, acht dagen echt weg van de wereld! Zalig genieten van  ongelooflijk mooie natuur. 

De geluiden, geuren, kleuren, ... het is moeilijk te beschrijven maar heeft ons echt geraakt en we zijn heel dankbaar dat we dit mochten ervaren. 

Het zijn niet de gevaarlijke beesten, maar wel de verwondering die in de jungle achter elke boom loert! 

We hebben nog even tijd nodig om terug in het gewone leven te stappen. 

Maar geniet al gerust mee van wat fotootjes! 

Er zijn grote bomen en heeeel grote bomen.

Cocha Salvador, afgesneden meander van de Manu rivier. Nu een meer met reuzenotters, kaaimannen en heel veel rust. 

Casa Matsiguenka

Papillot met vis

De laatste dagen is het regenseizoen gestart met een soort waterbom in het hoogland waardoor de Rio Madre de Dios 1,5m steeg en ook de zijbeekjes kolkende stromen werden. Nadien veel modder. 

Een spannende ervaring om op een woeste rivier tussen allerlei langsdrijvende boomstammen (geen kleintjes) te varen. De kracht van de natuur is enorm. 

Onze kok toverde zelfs een taart uit zijn hoed voor mijn verjaardag. Gemaakt op een vuurtje in onze kano. 

Er waren veel kriebelbeestjes, maar het aantal muggenbeten viel nog zeer goed mee :-). 

Benieuwd wat we nog zagen?? Kom dan zeker nog eens een kijkje nemen één van de dagen! 

Los colores del Perú

Kleuren, kleuren, kleuren! 

" ik wil de zon zien ondergaan in Cusco..."

(Johan Verminnen)

Hij zong ook nog iets over een regenjas... die hebben we gelukkig nog niet uit onze rugzak moeten halen! 😃 

Ook al is november officieel regenseizoen en snakken de mensen op de altiplano naar regen. Om in Cusco te geraken hebben we (noodgedwongen) een tussenstop moeten maken in Puno, aan het bekende Lago Titicaca. De bus tussen Chivay en Cusco reed niet, bij gebrek aan voldoende passagiers. Puno, een streek met zeer veel landbouw, zowel akkerbouw als veeteelt, maar op een andere schaal als bij ons uiteraard. Over de diversiteit aan producten later (misschien) meer...

Cusco dus. Of Qosqo, zoals het vroeger heette. De navel van het Inkarijk dat zich op haar hoogtepunt uitstrekte van Colombia in het noorden tot ten zuiden van Santiago in Chili. Van hieruit werden de vier provincies van het rijk bestuurd.

Het oorspronkelijke ontwerp van de stad is bedacht door Pachaquteq, de zesde Inka en grote hervormer. Qosqo is gebouwd in de vorm van een Puma, met de plaats waar nu de Plaza de Armas is als hart.

Veel Inka-geschiedenis die we nu gaan ontdekken in de Heilige Vallei (Valle Sagrado).

De kathedraal (bovenste foto) op de Plaza de Armas, zoals de 15 andere kerken in het oorspronkelijke bouwplan van de stad, gebouwd op de oorspronkelijke plaatsen van belangrijke Inka paleizen en tempels. 16 locaties voor 16 Inka. De Inka is overigens enkel de koning, de rest van het volk zijn de Quechua.

El condor pasa

Je kent ongetwijfeld het liedje, op panfluit! En om eerlijk te zijn, ze slaan er ons hier mee om de oren in de Colca vallei, in alle mogelijke versies en varianten :). 

Maar wij keken hier zeker ook uit naar de echte condors. De vallei is voor deze dieren een hot spot door de steile kliffen, nestmogelijkheden, stijgwinden... 

En ja hoor, we zagen ze! Ze hebben een spanwijdte tot 3,5m, dat is "huge"!!

We zagen ook best veel jongen (bruin en nog zonder witte kraag) dus dat klinkt positief.

De Colca vallei is landschappelijk ook fantastisch. We maakten mooie wandelingen, maakten van dichtbij kennis met de vele cacti en we trapten af en toe op onze adem. 

De geisir van Pinchollo  (op de flank van vulkaan Hualca Hualca) op 4400m was ons hoogste doel. 

De cactus op de voorgrond is de meest agressieve die we tegenkwamen. Hans had 4 stekels in zijn been, Els eentje. ... en dat ze zeer deden om ze eruit te trekken :)

De vallei ligt in de schaduw van een reeks vulkanen waaronder een complex van de Ampato, Sabancaya en Hualca Hualca. De Sabancaya is nog actief en puft om de zoveel tijd as in de lucht. Zonder lava weliswaar, maar heel indrukwekkend om te zien! 

Geen wonder dat de Inca's de bergen aanzagen als levende wezens (Apu). 

(rechts achteraan de Hualca Hualca, meer naar links met rookpluim de Sabancaya)

Hallo Ween, Hallo Peru!

Hola chicos, qué tal? Estamos en Perú ahora! En daar is Halloween wel een dingetje: van piratenstewards op de luchthaven, over hyperrealistische Scream personages en elfjes tot een bende schattige ieniemienie lieveheersbeestjes op de Plaza de Armas in Arequipa 🐞. Fiestas in Zuid-Amerika zijn altijd de moeite.

Op 1 november herdenken wij thuis Allerheiligen, hier wordt de Dia de los Muertos gevierd, de dag van de overledenen. Hun leven wordt gevierd op het kerkhof, met chicha (maïsbier) en lekker eten.

Op 2 november verlieten we Arequipa, richting Colca canyon. Er zijn verschillende manieren om vanuit Arequipa naar de canyon te reizen: langzame lokale bussen, colectivo's (kleine busjes), eendaagse tours die om 3 uur 's nachts vertrekken en Colca Trek. Dat laatste bureau kozen wij: vertrek in een minibusje op een christelijk uur (half 8), verschillende stops onderweg, onder meer met de mogelijkheid om een offer te brengen met de drie mooiste cocabladeren, aan de hemel, de aarde en het water, een oud Inca gebruik dat nog steeds wordt beleefd. De plek is dezelfde als waar het 500 jaar geleden ook gebeurde. Op 4100 meter een mooi gebaar, heel symbolisch in onzekere tijden, om zowaar wat emotioneel van te worden...

De rest van de cocabladeren belandde in onze mond, om überhaupt daar te geraken! Op 2 dagen van zeeniveau naar bijna 5000 meter, het doet wat met een mens... Soroche wordt dat hier genoemd. Voor Hans niet bepaald een fiesta, maar we moeten het toch eens ervaren hebben, niet?

Een kusje van een lama doet wonderen.

Hasta la proxima 🌵⛰️🦅