¿Qué pasa?

Weer ruim een week geleden dat we iets van ons hebben laten horen... Wat is er ondertussen allemaal gebeurd?

- we zijn van san pedro naar calama gereisd met de bus. Vlakbij calama ligt chuquicamata (spreek je uit als tsjoekiekamata, herhaal dit nu 10 x :-) ) en de grootste openluchtmijn van de wereld (zichtbaar vanuit de ruimte blijkbaar - niet zelf gezien :-)). Er wordt daar koper ontgonnen. Heel indrukwekkend om te zien: 1km diep en 3kmx5km lang en breed. De camions die de ertsen naar boven brengen zijn 7m breed en 8 m hoog en doen er een uur over om met de ertsen vanuit de diepte van de mijn naar boven te rijden (terreinwagens hebben speciaal een hoge vlaggestok aan hun auto om niet overreden te worden door die camions). Er hangt wel een niet-ecologisch geurtje (zeg maar geur) aan die mijn... de kwalijke stofwolken waaien blijkbaar tot 200 km ver, tot in san pedro de atacama. We hebben ook een paar kritische vragen gesteld over het afvalwater enzo, maar die werden vakkundig afgewimpeld.

- van calama ging het verder naar pan de azucar, een groot natuurpark aan de kust van chili. En zowaar ... hier hebben we de eerste regen gehad :-) maar gelukkig was het maar een klein beetje miezerregen. In het natuurpark hebben we vooral gewandeld en ook een boottocht gemaakt.Er zitten namelijk Humboldtpinguins, pelikanen, zee-otters, zeeleeuwen, ... echt zalig om die dieren in hun eigen habitat te zien. De pinguins zijn precies oude dametjes met een steekgat! De zeeleeuwen, in het spaans lobos marinos, zijn echte lobbesen. Het park is genoemd naar het gelijknamige eiland, dat lijkt op een suikerbrood door de witte rotsen (pinguin- en andere vogeluitwerpselen) ... ook de eerste guanaco´s werden gespot.

- van pan de azucar ging het naar valle elqui, een zeer vruchtbare vallei met druiven, abrikozen, papayas, ... meer naar het zuiden. Dit was een beetje een tegenvaller. We hadden verwacht hier te kunnen wandelen, maar er waren eigenlijk geen paden, het was er heel heet en de campings waren overvol (onze buur op 2 meter van ons hoofd) en duur... . De vallei op zich was wel heel mooi, maar laat zich waarschijnlijk beter bezoeken voor een dagtocht waarbij je met de bus van het ene naar het andere dorpje hopt. We zijn wel pisco gaan proeven. Straf spul! :-) en we zijn dus wat eerder naar Santiago afgereisd, waar we nu zijn.

- Santiago: een leuke en aangename stad. Het huis van Pablo Neruda hebben we gisteren bezocht. Dat moet een speciale man geweest zijn, behoorlijk excentriek ... In Santiago is er wel veel smog, het ligt in een vallei tussen de Andes en een ander gebergte, de vieze lucht blijft dus hangen!
We verblijven in het ecohostel. Zij steunen een condorproject in de Andes en dat wilden we vandaag bezoeken.Het is zoiets als het Herenthoutse VOC, maar dan voor onze zuidamerikaanse gevleugelde vrienden. Helaas was de eigenaar van het opvangcentrum op reis en bestond de kans dat we voor een gesloten deur zouden staan.we zijn als alternatief  de gezonde vogels gaan spotten in de andes zelf ... Eerst een steile klim naar een kam en dan gewoon wachten tot er zo'n kanjer komt langsgezwoven (of is het langsgezweefd :-)). Heel indrukwekkend!ondertussen ook rustig gebabbeld en gepicnict met de gids. Dat moet weer niet meer zijn :-).

Dadelijk reizen we verder naar het zuiden, naar het Merengebied, met de nachtbus. Misschien ligt daar zelfs nog wat sneeuw :-) In chili heb je gewoon alle klimaten, echt bijzonder!

We steken er nog een paar fotootjes bij, ... Niet de beste,maar we vergeten altijd om ook met onze telefoon wat fotos te trekken. Het zijn fotootjes van santiago en het weelderige hostel in la serena (hostal noemde casa maria, we konden er zelf koken. T was dus niet 'koken met jezus', maar 'koken met maria')